3 augustus 2006: terug thuis [Ria]

We zijn weer veilig thuis beland!
Hier en daar zullen we ons blog nog aanpassen in de eerstkomende dagen.
Bedankt aan al diegenen die ons blog gelezen hebben en die er commentaren aan toegevoegd hebben! Wij vonden het heel leuk om die Down Under te lezen!

2 augustus 2006: afscheid van Australië [Raf]

Hoewel het er op leek alsof we sprakeloos afscheid zouden nemen van Down Under, hieronder toch nog de ervaringen van de laatste dagen en uren!

Omstreeks 6 uur komt het eerste leven terug in onze Apollo, zij het met enige tegenzin want onze laatste campervannacht zit er op. Na de gebruikelijke douche en ontbijt moet ons "kot" inleveringsklaar worden gemaakt. Cassette chemisch toilet leegmaken, vuilwatertank ledigen, materialen terug op z'n originele plaats zetten en controleren op aantal ...
Nadat we de kids op de luchthaven van Cairns hebben afgezet, slagen we er in het geheel "vlekkeloos" terug in te leveren. Een hele prestatie, aldus de dame van het verhuurbedrijf.

Als de taxi die ons naar de luchthaven moet brengen reeds is gearriveerd, besef ik dat ik m'n lederen jas, inclusief reispas, rijbewijs... in de kast heb laten hangen! Vlug keer ik terug, maar... de camper staat ondertussen al niet meer op de parking! Eventjes paniek, maar gelukkig blijkt hij wat verderop te staan, waar hij wordt gereinigd voor de volgende huurders. Met een zucht van verlichting nemen we dan ook afscheid.

In de luchthaven hebben de kids intussen uitgedokterd dat we na de eerste 1800 km een stop-over maken in Darwin op onze vlucht naar Singapore, iets wat ons niet was opgevallen bij het boeken. Pas na een stop van een goede twee uur worden de resterende 3341 km naar Singapore aangevat.

Een tweede verrassing bij aankomst: de vlucht naar Frankurt - Qantas 05 - die voorzien was om 23 uur lokale tijd, vertrekt volgens het vluchtschema pas omstreeks 00u35! Dat wordt dus lang wachten, maar er is gratis internet in de airport, en daar maken we gretig gebruik van om ons blog wat aan te vullen. Het zou zelfs 1u30 worden vooraleer alle vliegtuigproblems zijn opgelost en we richting Frankfurt kunnen vertrekken.

Bij het inchecken aan de gate worden Ria en ik er plots uitgepikt en moeten we opzij wat wachten op onze boarding pass. Lucky day voor ons, want onze tickets uit economy class worden omgeruild voor tickets in business class! Blijkbaar hebben een aantal andere vluchten van Qantas dermate vertraging dat verschillende passagiers op onze vlucht zijn overgeboekt om de vertraging voor hen wat te beperken, waardoor wij van bijna grenzeloze luxe kunnen genieten!

We mogen als eerste aan boord gaan, nagestaard door onze kids. We blijken zelfs een VIP-plaatsje te hebben gekregen bij de 24 royale zitplaatsen op het upperdek van de 747 waar de Franse champagne ons al bij aankomst uitdagend toelacht. Nog vooraleer we alle standjes van onze zetel kunnen uitproberen, komt men onze wensen voor supper en breakfast opnemen. Het water komt ons al in de mond bij de beduidend ruimere menukaart. Na het verder uitproberen van de zetel en het touch-screen wordt ons de gekozen menu geserveerd. Na het verorberen van het laatste stukje kaastaart, schuiven we onze stek dan ook moe en voldaan naar de lang uitgestrekte horizonale stand om te dromen van ... de afgelopen weken Down Under.

Bij het gepersonaliseerde ontbijt blijkt dat de piloot de verloren tijd wat heeft kunnen beperken, zodat we 1 u en 15 min voor het vertrek van onze laatste vlucht (althans, dat dachten we) in Frankfurt aankomen. Onze laatste vlucht, initieel voorzien met Qantas en vertrek om 11u30, was door het reisagentschap omgeboekt en bevestigd voor vertrek om 9u30 met een toestel van Lufthansa. Onze tickets zijn nog die van de 11u30-vlucht, en moeten we dus nog gaan omruilen. Dat blijkt echter iets minder evident, Lufthansa is duidelijk niet op de hoogte. We mogen ons gelukkig achten, want net voor boarding time krijgen we bevestiging. We kunnen mee met de vervroegde vlucht!

Na nog wat bijkomende vertraging door een verkeersongevalletje tussen een cateringvoertuig en een bagagetransport op de tarmak, vertrekken we uiteindelijk omstreeks 9u40 Minder dan een uurtje later staan we terug op Belgische bodem!

Met de trein van 4 na 12 - de voorgaande hadden we op enkele minuten na gemist - denderen we richting Ieper. Het liedje "met de jeep door het oerwoud" zoals dit op Fraser Island door mijn hoofd ging, heeft ondertussen al lang plaatst gemaakt voor dat van "'t is weer voorbij, die mooie zomer..."

14u20 "de tein met bestemming Poperinge komt aan station Ieper."

Het zit er op!

31 juli 2006: op naar Cairns [Ria]

Hi folks,

Wat technische probleempjes hier in Down Under, onze laptop heeft het begeven. Voorlopig wat minder uitgebreide verslagen dus. Voorlopig schrijven we met de goeie oude pen en papier verder, we updaten jullie als we eenmaal terug in België zijn, of als de technologie weer een beetje meewil!

Ondertussen wel al onze omzwervingen van vandaag:

Bij ons vertrek uit de camping van Airlie Beach, komen we het koppel nog eens tegen dat aan Seger een petje gegeven heeft gisterenavond. We maken wat uitgebreider kennis, en Thea krijgt ook nog een petje! Raf geeft er één in ruil en dat doet Jack Edwards en Loreen uit Hervey Bay enorm veel plezier.

Er zijn nog zo'n 640 km af te leggen tot aan Cairns. Onze kilometerteller staat al op 5821 (-942!) Vandaag op het programma Bowen - Ayr - Townsville - Innisfail - Cairns.

De landschappen wisselen elkaar af. Vanaf Bowen zien we heel wat mangoplantages en verderop zijn er opnieuw suikerrietplantages. (Bovendien rijden we dichter bij Innisfail ook nog bananenplantages voorbij.) Deze gebieden stromen blijkbaar dikwijls over: overal zien we bordjes met 'floodway' en meetlatten van 2m hoog langs de kant van de weg. Zo weten de automobilisten hoe hoog het water komt.

Rond 11u30 komen we een bordje met 'scenic overlook' tegen (Inkerman Hill). Raf kan het niet laten en gaat het zeer steile weggetje op. Het uitzicht is prachtig en de kids zouden er al willen picknicken, maar wij vinden het nog wat te vroeg.

Ik beloof hen een net zo mooie scenic lookout aan de zee, en ik kan gelukkig mijn belofte waarmaken! Even voorbij Townsville komt de Bruce Highway heel dicht bij de kust. We ontdekken een superstrand waar geen mens aanwezig is! Naam van het plaatsje: Toolakea Beach.

Picknick, eventjes zonnebaden, de kids vinden 'oh zo mooie schelpen' (Hoe oud zijn ze?) die ze zeker willen meedoen naar huis!

Daarna gaat het weer verder richting noorden. We willen Innisfail nog bereiken. Het is hier wel al iets langer licht, maar de eerste camping in Flying Fish Point bereiken we in het donker rond 18u30 en is op de koop toe volzet! Terug richting Innisfail dus en op zoek naar de big4 camping. Gelukkig hebben ze daar nog een plekje voor ons.

Tijd voor aperitiefje en 'dinner'. We kijken nog wat tv: Desperate Housewives en daarna nog wat vreselijke nieuwsberichten uit Libanon. Dan is het bedtijd!

30 juli 2006: Hamilton Island en Whitehaven Beach [Seger]

Zondag... rustdag staat er in de bijbel. En zo denken wij er vandaag ook over! Veel geluilekkerd aan het strand hebben we nog niet (ook al rijden we al zo'n goeie 4000 km langs de kust), maar vandaag is het definately beach-time. Op het programma vandaag staan Hamilton Island, het meest populaire (en waarschijnlijk ook wel meest decadente) eiland van de Whitsundays, en Whitehaven Beach, zonder twijfel één van de mooiste stranden ter wereld!

En we zijn niet de enigen die van de winterpromotie van Fantasea hebben gebruik gemaakt, zoveel is duidelijk. Zowel op de bus als op de vessel, onze catamaran, komen we dezelfde mensen als gisteren tegen. (onder andere de Spanjaarden die ons gisteren op Gran Canaria uitnodigden) Het belooft opnieuw een mooie dag te worden! Ietsje meer wind, maar ook ietsje warmer (21 graden)

Rechtstreeks naar Hamilton Island deze keer, een van de 7 eilanden open voor het internationale publiek. (van de in totaal 74 Whitsunday Islands) Decadentie troef hier, in het luxueuse resort. Transport gebeurt hier in golfkarretjes, overal voor een aardig prijsje te huur. Andere optie is de gratis shuttle bus, die toertjes van het eiland rijdt. Groot is het eiland niet, er ligt amper 16 km (heuvelachtige) weg, maar het heeft wel een eigen luchthaven en zelfs een kleine shoppingstreet met souvenir- en modewinkeltjes. (nietwaar, Oona en Thea?)

Anyhow, na twee uur op Hamilton Island hebben we het wel gezien. Gezien de grote afstand naar Whitehaven Beach wordt opnieuw aan boord de lunch geserveerd. De honger is nog maar net gestild of daar verschijnt het sneeuwwitte zand van Whitehaven Beach op ons netvlies. Prachtig! Zeker als de zon erop zit! Het zand is er voor 99.98% zuiver silicaat, zelfs zuiver genoeg voor de productie van glas voor binoculairen! Al wordt aan het zand niet geraakt, het strand ligt in een NP (net zoals de meeste andere eilanden hier) Nu enkel nog met het motorbootje richting strand, en dan... genieten!

Als we bij het vallen van de avond opnieuw Shute Harbour nabij Airlie Beach binnenvaren, zit ons dagje strand er op. Het is mooi geweest! Morgen richting Cairns... onze laatste te bezoeken stad in Australië...snif

29 juli 2006: Great Barrier Reef [Thea]

Dit is de dag waar we al maanden naar uitkijken. Vandaag trekken we naar het Great Barrier Reef, het grootste koraalrif ter wereld!

Om 7u 20 staan we dan ook tiptop in orde bij de bushalte om richting Shute Harbour, de haven van Whitsunday te vertrekken. Daar wacht onze FantaSea-vessel met z'n crew ons op. Deze catamaran zal ons naar Reefworld brengen, een drijvend platvorm gelegen in hartje Barrier Reef.

Onderweg krijgen we uitleg over het Rif zelf en over de activiteit van de dag: snorkelen, een ideale en eenvoudige manier om van dichtbij met de pracht van de onderwaterwereld kennis te maken. Mana, expert ter plaatse, zal ons een halfuur lang wegwijs maken tussen meer dan 2000 soorten vissen en talloze soorten koralen. We zien het al helemaal zitten!

Na een tussenstop op Hamilton Island en op Daydream Island, 2 eilanden van het Whitsunday NP, zetten we koers naar onze uiteindelijke bestemming: Reefworld.

Vanop het achterdek houden we de horizon nauwlettend in de gaten, want de kans bestaat dat we vandaag walvissen te zien krijgen. Als dan ook de eerste walvis de lucht inspringt, staat iedereen met open mond te kijken.

Rond 11u komen we aan op Reefworld. Eerst moeten we onze snorkelkledij (wetsuit en fins) passen en klaarleggen. Daarna is het tijd voor de lunch: een uitgebreide koude schotel staat op ons te wachten.

Veel tijd om te eten is er niet, want we gaan in een semi-onderzeeër het rif voor de eerste maal bezichtigen. We vallen van de ene verbazing in de andere. Deze onderwaterwereld is echt prachtig! Ietwat verrast zijn we wel door de wat doffere kleuren in vergelijking met eerder geziene foto's van het rif, maar onze gids legt uit dat dit te maken heeft met de felle spots die men gebruikt bij het onderwaterfilmen. Hoewel... de chineesjes naast ons laten dat duidelijk niet aan hun hart komen. Als dan nog een rifhaai voor onze ogen opduikt (dit zijn eigenlijk heel verlegen beesten die je normaal nooit ziet) raken ze helemaal in extase.

Op naar het snorkelen nu, want Mana wacht ons op. Ondanks het mooie weer is het water vrij koud, zelfs met de wetsuits aan. Maar de vissen zijn er niet minder om! Zeker niet als Mana visseneten in het water strooit en er meer vissen rond ons komen zwemmen dan we al ooit gezien hebben. Zelfs Nemo is van de partij! Ze zitten gewoon overal! Zalig!

Daar is ook Wally, de Reefworld mascotte, een zeer lieve, schattige, maar heel grote (1.20 m) vis die niets liever doet dan tussen je benen zwemmen en geaaid worden. Als ik dan ook iets voel kriebelen aan mijn benen en het Wally blijkt te zijn, slaak ik een kreet. Iedereen barst in lachen uit. Even later is hij er terug en dan durf ik het toch aan hem te aaien... hij voelt glibberig aan! jakkie

Algauw is de snorkelles voorbij, maar met Seger en Oona vertrek ik nog eens de oceaan in. Dit is zo fantastisch! Zeker met het zonnetje op de koralen! En zeggen dat het de afgelopen 2 maanden constant geregend heeft. Hebben we effe chance... hehe

Helaas... de snorkelbrillen moeten binnengebracht worden en dus moeten we het zeewater uit. Op het dek leggen we ons nog wat te drogen en trekken onze kleren terug aan. Het is 3u en dus moeten we terug overstappen op onze boot. Het dessert wordt juist geserveerd. De soorten fruit laten ons het water in de mond lopen... Deze keer gelukkig geen zoutwater...

Ik plaats me op het dek en geniet van het zonnetje, de wind en de zee. Dit is echt een luxeleventje! Enkele walvissen verrassen ons opnieuw en de paparazzi's onder ons halen camera boven. Poseren voor de foto zit er niet meer in, we zijn te uitgewaaid!

Mana komt nog ons snorkelbrevet brengen, en we proberen nog 2 Great Barrier Reef-petten te ontfutselen. Normaal was dit enkel voor de Children, maar Belinda van de crew was zo vriendelijk twee petjes wet te smokkelen voor onze 'twee kleine zusjes'. Moe maar voldaan nemen we afscheid. In onze dromen snorkelen we verder...

28 juli 2006: op naar Airlie Beach en de Whitsunday Islands [Oona]

Vandaag wordt een vrij rustige dag: we starten met een bezoek aan Eungella N.P. (waar we vannacht ook gekampeerd hebben) en rijden dan naar Airlie Beach om van daaruit ons bezoek naar de Whitsunday Islands te plannen.

Eungella N.P. dankt zijn bekendheid aan het feit dat er bij schemering (zowel 's morgens als 's avonds) vogelbekdieren in hun natuurlijke omgeving te zien zijn. We vertrekken dus zo vroeg mogelijk (8u30) om toch nog een 'platypus' te spotten. Onze snelheid wordt beloond met een aantal zwemmende en etende vogelbekdieren. Ook de schildpadden vragen zich af wat er gaande is en komen even een kijkje nemen.

We trekken verder het park in en gaan daarvoor eerst de krinkeldewinkel naar beneden richting Finch Hatton Gorge. Ditmaal geen platypus te zien, wel een korte wandeling richting de Araluen Falls.

Genoeg natuur voor vandaag, er moeten nog kilometers gereden worden!
Voor we in Airlie Beach arriveren houden we halt bij het Whitsunday Visitor Centre, om meer informatie te verzamelen over een bezoek aan de Whitsunday Eilanden en het Great Barrier Reef.

De Whitsunday Islands liggen vlak voor de kust, en werden in 1770 voor het eerst op kaart gebracht door captain James Cook toen die er met zijn Endeaver doorvoer op pinksterzondag, White Sunday. De enige mogelijkheid om ze te bezoeken is over het water, zeiltochten zijn hier erg populair. Verder van het vasteland ligt het Great Barrier Reef, het grootste koraalrif ter wereld, dat je voor de hele oostkust van Queensland terugvindt.

Oorspronkelijk stond het Great Barrier Reef in Cairns op het programma, maar de winterpromotie van FantaSea die ons de trip naar de eilanden gratis aanbiedt bij een bezoek aan het rif doet ons niet langer twijfelen. We vermoeden dat de promotie er kwam na het erg slechte en regenachtige weer van de voorbije maanden.

Blijkbaar is het stralende zonnetje van vandaag hier een primeur. En wat nog beter is: voor morgen en overmorgen wordt er ook zo'n weer voorspeld.

Na het boeken trekken we naar onze camping waar we ons voorbereiden op de uitstap van morgen! Vroeg in bed, want om 6u00 moeten we er alweer uit! Slaapwel!

27 juli 2006: van Rockhampton naar Eungella NP [Thea & Ria]

Een goedemorgen! Vandaag blijven we niet zo lang meer in Rockhampton, veel is er immers niet te zien. Maar… als er één iets niet mag ontbreken, dan is dat een bezoekje aan het visitor centre gelegen op de steenbokskeerkring. Veel is er niet te zien, maar het is best wel leuk om te weten!

In Australië mag wat aandacht voor de aboriginals zeker niet ontbreken! Rockhampton heeft een Dreamtime Cultural Centre dat de tradities en de cultuur van de Australische oerbewoners presenteert. Het wordt geleid door plaatselijke aboriginals. Rond 10u30 start een rondleiding met een gids. We krijgen uitleg over hun Stencil Art, over de plaatsen waar die teruggevonden werd, over hun ‘kings’, … In een grotje speelt hij op de didgeridoo. Héél mooi! En we krijgen ook nog een les in boemerang gooien, waarna iedereen het zelf eens mag proberen. Maar het is niet zo gemakkelijk als het lijkt!

We zetten onze reis verder naar het noorden. Tijdens onze pick-nick onderweg kunnen we een mama kangoeroe observeren met haar kleintje. Raf slaagt er zelfs in hen van tamelijk dichtbij te filmen. Mooi om zien hoe die kleine spruit in de buidel springt met z’n pootjes eruit!

Helaas… de kilometers wachten weer! Na een goeie 250 kilometer moeten we beslissen: gaan we nog richting Eungella National Park of niet? Naar het schijnt zijn daar prachtige platypussen (vogelbekdieren) te bewonderen in de vrije natuur en is het dus echt een aanrader. En we besluiten dus om er heen te gaan, het is slechts een 80 kilometer om…

Op 4 kilometer van de camping staat ons opnieuw een uitdaging voor de deur, hoewel… het is eerder papa die weer de bergen in mag sjeezen: een goede 12% stijgen blijft toch veel voor onze mobilhome! Maar de klus is gauw geklaard en even later staan we op een primitieve camping, zoals we het in België zouden zeggen… En blijkbaar vormen de Apollo’s hier één hechte familie: we staan hier maar liefst met 3 apollo’s, een record!

Even later voelt Oona al gekietel aan haar voet… een klein, langwerpig beestje probeert haar tenen op te klimmen. Eerst geen paniek, maar als later blijkt dat het om een bloedzuiger gaat, durven enkelen het huis niet meer uit. Een bloedzuiger is niet echt gevaarlijk, maar kan wel bijzonder pijnlijk bijten! Gelukkig dat Oona hem vlug ontdekt had: hij zat nog net op haar teenslipper…(hèhè).

We koken ons potje en kijken nog wat televisie, maar het is niet veel vets! Die films hier zijn totaal niet te vergelijken met de Belgische! Maar in ons bed kruipen gaat ons nog net zo goed af als in België...

26 juli 2006: van Hervey Bay naar Rockhampton [Ria]

Vertrek uit Rainbow Beach, een plaatsje waar we wel nog wat langer hadden willen blijven! Mooie rustige camping aan de rivier en goede uitvalsbasis naar Fraser Island! Wij hebben er wel geen dingo’s (wilde honden) of wilde paarden gezien. Toch was het een onvergetelijke ervaring!

Schitterend weer vandaag! Maar weer heel wat kilometers voor de boeg! Onze reis begint al in te korten en er is nog zoveel dat we willen zien! Het wordt een beetje onderhandelen. In Rainbow Beach had men ons nog een wandeling naar Poona Lake aangeraden (Oona zag dit al helemaal zitten, ze wou persé naar het Poona Lake!), maar met spijt in het hart rijden we door. Wanneer we een richtingsaanwijzer zien met daarop ‘Poona 7 km’, kunnen we het toch niet laten en rijden eens tot het dorpje en tot aan Poona Bay. We wagen ons echter niet in het water! Er zitten steenvissen in! Steenvissen zijn zeer giftige dieren. Aan de basis van de eerste harde rugvinstralen bevinden zich grote gifklieren. Het gif is voor mensen zeer gevaarlijk en het kan de dood veroorzaken. Door zijn goede camouflage trapt men gemakkelijk op een steenvis. (Tot zover de Encarta)
We zien Fraser Island in de verte liggen.

Via Maryborough gaat het dan naar Hervey Bay. In Maryborough nemen we wat foto’s van de mooie typische Queenslander-huizen. Daniël (uit Sale) wist ons te vertellen waarom de huizen in Australië op palen gebouwd zijn: de ruimte onder het huis zorgt niet alleen voor meer afkoeling door de luchtstroom, maar is ook een bescherming tegen de termieten die het huis anders zouden aantasten.

Nathalie, één van mijn cursisten Spaans in Poperinge, is van plan in Hervey Bay te gaan wonen met haar gezin. Daarom wil ik er graag eens een kijkje nemen.

Wij slaan af naar één van de beaches. Het is er zalig rustig! Dat komt natuurlijk ook doordat het nu voor de Australiërs een doordeweekse werkdag is en alle kinderen school lopen.
Het uitzicht is prachtig en het is er heerlijk warm: zo’n 24°, temperatuur waar ze in België misschien nu ook wel van dromen.
We maken onze picknick klaar in de mobilhome en gaan aan de zee zitten.

Vandaag willen we Rockhampton nog bereiken. De kinderen hebben al een camping gezocht in één van onze gidsen: receptie 24u open (is soms nodig voor ons J) én een ‘heated pool’.

Raf rijdt bijna de ganse tijd, ik hou het maar een uurtje vol. We blijven de Bruce Highway naar het noorden volgen. Stel je daarbij geen autosnelweg voor als bij ons! De Highway is een tweevaksbaan, waar je meestal 100 km per uur mag rijden, soms eens 110 km. De vrachtwagens zoeven je voorbij. Om de zoveel km is er een verbreding van de weg waar men de tragere wagens voorbij kan steken. In de bebouwde kom mag je 60 of 50 km rijden. Er zijn ook enorm veel camera’s om de snelheid te controleren, maar ze zijn wel altijd aangekondigd.

Onderweg komen we de eerste suikerrietvelden tegen. Bundagberg, gekend voor zijn rumdistilleerderij, bezoeken we wel niet.

Rond 18u45 passeren we de Steenbokskeerkring en komen aan in Rockhampton. Er is nog een plaatsje vrij op de camping, tussen de palmbomen. Tijd voor rust en avondmaal. De ‘heated pool’ wordt nog eens opgezocht en dan is het ‘time to sleep’.